tükenmişlere ithafen..!

çok yakınlarımdaki dostlarımın yaşanmışlıklarından hareketle; onlar için…

olmadı nasip olmadı, aşkla dolu yılların sonunda böyle mi olmalıydı..?

doymuşluk mu dersin, “ruhsuzluk” mu bilemem ama bir gerçek var ki göğsünde huzurlu göz yaşları yok artık.. sildim artık gözyaşlarımı, inadına gülüyorum inadına seviyorum hayatı şimdi en fazlasından.. ya da bilmiyorum; öyle zannediyorum… elimde olsa hiç olma isterdim, kokunu üzerimden attım demek zor. Yokluğuna nasıl dayanacak kor olan yüreğim bilmiyorum ama ben inanıyorum. Olması gereken gibi oldu ve beceremedik be gülüm… He dersen rahat mısın..? sonuna kadar rahatım, arkama korkmadan bakabiliyorum her şeye inat, aslanlar gibi…

bence biraz kendine sor bişeyleri, bak bakalım taşıyabiliyor musun? Benden sana kalanları… bakiye hep sana eksi gösteriyor biliyorsun değil mi… ama olsun, şimdi ağlanıp sızlanacak değilim; olması gerekendi oldu diyorum ve de her ne olmuş olursa olsun saygıyla anıyorum seni. Ne kadar derinlerde, diplerde olsam da biliyorum güneşli günler gelecekler, bitecek bu geceden korkmalarım…

çok uzatacak değilim; yaşattıkların için gene de sağ ol, iyi ya da kötü… bakiyen ben de ekside, söylemiştim sana ve öyle kalıp devredecek hep bir sonraki dönemlere. benden kalanları hazmedebilmen dileklerimle…